Miody pitne - produkcja - co warto wiedzieć

Artykuł pochodzi ze strony internetowej: pasieka24.pl

Historia miodosytnictwa

Pszczoły i miód pojawiły się na Ziemi kilkadziesiąt milionów lat temu, na długo przed człowiekiem. Pierwsi ludzie znali więc smak miodu. Był on w czasach prehistorycznych jedynym powszechnie dostępnym źródłem cukrów. Podbierany pszczołom i przynoszony do jaskiń spożywany był w formie bezpośredniej, jak również używano go do słodzenia pokarmów, a po rozcieńczeniu wodą do ich popijania.

Wizerunek pszczół w egipskiej świątyni Karnak
w Luksorze. fot.© Janusz Luty

Pozostawiony na kilka dni zaczynał samoczynnie fermentować i w ten sposób powstawał alkohol. Miód pitny był więc pierwszym napojem alkoholowym w dziejach ludzkości.

W jaskini Arafla niedaleko Walencji odkryto malowidło z przed 10 000 lat p.n.e. przedstawiające człowieka podbierającego pszczołom miód.
Jest to najstarszy dowód spożywania miodu przez człowieka i najprawdopodobniej w tym czasie pojawiły się również pierwsze napoje ze sfermentowanego miodu.
Miody pitne znane były Sumerom i starożytnym Egipcjanom. Na ścianach wewnątrz świątyń egipskich (np. Karnak w Luksorze) i wewnątrz piramid znajdują się wizerunki pszczół. Pszczoła była symbolem Górnego Egiptu.

Miody pitne wytwarzali i spożywali Grecy jeszcze zanim zaczęli uprawiać winorośl. Wiemy z greckiej mitologii, że ulubionym napojem bogów był nektar, najprawdopodobniej był to właśnie miód pitny.
Z badań historycznych wynika, że w czasie świąt ku czci Dionizosa początkowo spożywano miód pitny. Później, kiedy w Grecji zaczęto uprawiać winorośl pito miód pitny i wino, a z czasem samo wino a Dionizosa przemianowano na boga wina.
Miód pitny ceniony był również przez Rzymian i nosił on nazwę mulsum. Mulsum było miodem pitnym niesyconym produkowanym dwoma sposobami. Kiedy wytwarzano go poprzez fermentację mieszaniny miodu i wody nosił nazwę hydromel. Druga odmiana mulsum to odpowiednik naszych miodów pitnych owocowych, gdyż wytwarzano go z miodu z dodatkiem moszczu winogronowego. Mulsum było jednym z najdroższych trunków i zarezerwowane było dla najważniejszych gości.

Skandynawia to rejon świata, w którym napoje na bazie sfermentowanego miodu pito od zamierzchłych czasów. Znaleziono tam resztki takiego napoju w grobie z epoki brązu. Istnieją liczne zapiski w literaturze i mitologii nordyckiej związane z miodem pitnym. Fiński poemat narodowy „Kalevala” opisujący czasy przedchrześcijańskie w wielu miejscach opisuje uczty i przyjęcia weselne, na których raczono się miodem pitnym. Napój ten od dawien dawna wytwarzano i spożywano również w krajach celtyckich na terenach Francji i Anglii.

Na kontynencie afrykańskim miód pitny wytwarzano od Senegalu, poprzez Afrykę Środkową i Południową, po Etiopię. Etiopia jest prawdziwym potentatem w skali światowej w jego produkcji. Wytwarza się go tutaj kilkukrotnie więcej niż w Polsce. Trunek ten nie obcy był również ludom zamieszkującym Amerykę Południową i Środkową. Często wyrabiano go z dodatkiem roślin i ziół o działaniu psychotropowym i traktowany był wtedy jako święty napój spożywany podczas uroczystości religijnych.

Na terenach obecnej Polski miodu używano już w czasach przedchrześcijańskich do wytwarzania napojów alkoholowych: miodu pitnego i piwa miodowego. Podobnie było w Czechach, na Morawach, Litwie i Rusi. Pierwsze miody pitne znacznie odbiegały od naszych obecnych wyobrażeń. Używane były najczęściej do popijania posiłków.
Były to napoje mocno wytrawne i lekko kwaśne o zawartości alkoholu co najwyżej 10%. Spowodowane to było faktem, że proces fermentacji przebiegał samoczynnie, spontanicznie i prowadzony był przez „dzikie drożdże”. Przybywający z południa i zachodu Europy zakonnicy przejęli i udoskonalili miejscowe receptury i miody pitne stały się dla nich odpowiednikiem gronowych win południowych.

Sprowadzenie, jak również wyselekcjonowanie szlachetnych gatunków drożdży oraz przygotowywanie brzeczki miodowej na gorąco rozwinęło produkcję miodów pitnych. Dodawanie korzeni oraz różnorodnych soków owocowych podniosło jakość tych trunków i zwiększyło zainteresowanie ich produkcją szczególnie wśród szlachty polskiej i litewskiej.
Klimat w Polsce nie jest zbyt sprzyjający dla uprawy winorośli. Dlatego też na szlacheckich stołach królowały nie wina, a właśnie miody pitne. Na stronach polskiej literatury znajdujemy liczne opisy uczt i biesiad, na których raczono się tym trunkiem. W XVII wieku następuje powolny upadek miodosytnictwa z powodu powszechnej dostępności wódek pochodzących z coraz liczniejszych gorzelni.

Powyższy rys historyczny pokazuje, że miody pitne wbrew powszechnym opiniom nie są polskim „wynalazkiem”. Wytwarzane były od zamierzchłych czasów praktycznie na obszarze całej kuli ziemskiej.
Obecnie jest to typowy produkt niszowy, który został zdominowany przez piwo, wino i napoje spirytusowe. Na szczęście wysokiej jakości miody pitne przetrwały do naszych czasów i dzięki temu możemy cieszyć się ich niepowtarzalnym smakiem i aromatem, które zależą od odpowiedniej proporcji między miodem a wodą, użytych przypraw ziołowo-korzennych, soków owocowych oraz zastosowanej technologii produkcji.

Rodzaje miodów pitnych

Miody pitne można klasyfikować na wiele sposobów. Na całym świecie ich podział wynika przede wszystkim ze sposobu ich doprawienia:

miody pitne naturalne

składają się wyłącznie z miodu pszczelego i wody, ewentualnie dokwaszone są kwasami organicznymi. Do ich wytwarzania używane są miody o wyrazistym smaku i zapachu, których kompozycja zapewnia trunkowi właściwe, charakterystyczne cechy aromatyczno-smakowe.

miody pitne ziołowe, korzenne i ziołowo-korzenne

w zależności od rodzaju zastosowanych przypraw możemy otrzymać ogromną ilość możliwych ich kombinacji nadających miodowi pitnemu oczekiwanego aromatu i smaku. Przyprawy te mogą być dodawane do brzeczki miodowej w trakcie jej sycenia lub jako wyciąg sporządzony na alkoholu czy też na miodzie pitnym na etapie jego doprawiania.

miody pitne chmielone

chmiel dodawany jest w trakcie sycenia brzeczki miodowej. Poprzez odpowiedni wybór rodzaju i ilości chmielu możemy uzyskać charakterystyczną goryczkę i piękny aromat. Należy jednak uważać, aby chmielu nie dodać zbyt dużo, gdyż może doprowadzić to do efektu wręcz odwrotnego i trunek taki może nie nadawać się do picia.

miody pitne owocowe

w miodach tych część wody, która została użyta do jego wytworzenia zastąpiona została sokiem owocowym. Sok owocowy dodawany może być zarówno do brzeczki miodowej przed fermentacją, jak również po jej zakończeniu. Tego typu miody uzyskują dodatkowy smak i aromat owoców. Stosować można również kompozycję kilku soków owocowych.

Podział miodów pitnych ze względu na sposób sporządzania brzeczki:

miody pitne niesycone

miód pszczeli rozpuszczany jest w zimnej lub lekko podgrzanej wodzie, a następnie kierowany do fermentacji.

miody pitne sycone

rozpuszczony w wodzie miód pszczeli poddawany jest gotowaniu, czyli syceniu. Następnie jest schładzany i kierowany do fermentacji.

Kolejny podział miodów pitnych, w zależności od proporcji między miodem i wodą w wyrobie gotowym, stosowany jest wyłącznie w Polsce i nie jest znany w innych krajach. Wynika on z tradycji historycznych. Już w dawnych wiekach w naszym kraju w zależności od ilości miodu pszczelego w miodzie pitnym napoje te dzielono na: półtoraki, dwójniaki, trójniaki i czwórniaki:

czwórniak

jedna objętość miodu przypada na trzy objętości wody lub wody z sokiem.

trójniak

jedna objętość miodu przypada na dwie objętości wody lub wody z sokiem.

dwójniak

jedna objętość miodu przypada na jedną objętości wody lub wody z sokiem.

półtorak

jedna objętość miodu przypada na połowę objętości wody lub wody z sokiem.

Pragnę zwrócić uwagę, że powyższe proporcje między miodem i wodą lub wodą i sokiem odnoszą się do wytworzonego miodu pitnego. W licznych publikacjach na ten temat występuje nieścisłość polegająca na tym, że ich autorzy proporcje te obnoszą do składu brzeczki miodowej.

Miód pszczeli w trakcie cyklu produkcyjnego może być dodawany do miodu pitnego na różnych jego etapach. Głównie przy sporządzaniu brzeczki, ale również po zakończonym procesie fermentacji w celu dosłodzenia, w trakcie leżakowania czy też kupażowania.
Ponadto z wielu względów, o których będzie mowa w części poświęconej procesowi fermentacji nie jest korzystne dawanie całości miodu na początku do brzeczki miodowej. Istotne jest, aby ilość miodu, która została użyta w całym cyklu produkcyjnym była zgodna z definicją czwórniaka, trójniaka, dwójniaka czy też półtoraka.

Miody pitne wytwarzane w celach komercyjnych i wprowadzane na rynek muszą spełniać wymagania określone dla nich w Ustawie o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich i obrocie tymi wyrobami. Z ustawą tą związane są dwa Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi doprecyzowujące sposób produkcji i wymagania jakościowe. Powyższe akty prawne nie są obowiązkowe w przypadku wyrobu miodów pitnych domowym sposobem na użytek własny i nie przeznaczonych do wprowadzenia do obrotu.

Wybór sposobu przygotowanie brzeczki miodowej do fermentacji

W zależności od tego, czy brzeczkę miodową przed skierowaniem do fermentacji poddaje się gotowaniu czy też nie, otrzymujemy miody pitne sycone lub niesycone. Brzeczkę miodów pitnych niesyconych otrzymuje się poprzez rozpuszczenie miodu w zimnej lub lekko podgrzanej wodzie.
Używane są miody pszczele najwyższej jakości i bez jakichkolwiek zanieczyszczeń. Najlepsze są delikatne miody lipowe, akacjowe i koniczynowe, których aromatu szkoda było by utracić w czasie gotowania.

Sycenie miodów jest powszechnie stosowane w produkcji przemysłowej. Polega ono na gotowaniu miodu z wodą z ewentualnym dodatkiem przypraw ziołowych i korzennych w temperaturze 95-105ºC. Gotowanie prowadzi się do całkowitego „wyszumowania”, tj. do oddzielenia wytwarzającej się piany, co może trwać nawet kilka godzin.
Po zakończonym syceniu brzeczkę miodową chłodzi się do temperatury otoczenia. Sycenie wpływa na lepszą i szybszą fermentację (sterylizacja brzeczki miodowej), lepsze klarowanie (koagulacja białek) oraz przyspiesza harmonizację smaku.
Decydując się na wybór metody produkcji należy uwzględnić kilka aspektów. W czasie sycenia (gotowania) tracimy dużo lotnych substancji aromatycznych oraz niszczymy większość witamin, enzymów i wartościowych związków zawartych w miodzie pszczelim.
Gotowanie powoduje zmianę koloru miodu na ciemniejszy (tym bardziej im trwa ono dłużej) oraz pozwala na użycie surowca gorszej jakości o mniej delikatnym smaku i aromacie. Produkcja miodów pitnych niesyconych jest trudniejsza pod względem technologicznym.

Wymaga ona zastosowania dobrej jakości miodu pszczelego oraz ścisłego przestrzegania reżimu technologicznego i sanitarno-higienicznego. Tak wytworzone miody pitne smakują i pachną wybornie i zachowują wartości odżywcze miodu pszczelego.
Miody sycone i niesycone dobrze sprawdzają się jako miody korzenne, w których istotny jest smak i aromat użytych przypraw. Natomiast miody pitne z dodatkiem soków owocowych ogromnie zyskują jako miody niesycone, ponieważ lepiej zachowują aromat i smak miodu pszczelego i soków owocowych.
W następnym numerze omówiony zostanie proces fermentacji miodów pitnych.

Naturalne mleczko pszczele - najwspanialszy produkt pszczelarstwa

Więcej o mleczku pszczelim znajdą Państwo na stronie:

http://www.mleczko-pszczele.eu

Mleczko pszczele należy do produktów pasiecznych wykazujących zarówno właściwości odżywcze jak i biotyczne , co uzasadnia jego bogaty skład. W medycynie ludowej produkt ten znany był od bardzo dawna. Obecnie badania naukowe jak i kliniczne  umożliwiają przyznanie racji ludowym uzdrowicielom co do jego niezwykłych właściwości.

Mleczko pszczele jest produkowane przez gruczoły gardzielowe młodych pszczół-robotnic od 5 do 14 dnia życia. Ma konsystencje gęstej śmietany, jest koloru białego z perłowym odcieniem. Posiada specyficzny , lekko kwaśny smak. Mleczkiem pszczelim karmione są wszystkie larwy w rodzinie pszczelej do 3 dnia życia, a larwy, z których powstają matki pszczele - do 5 dnia życia i to w obfitej ilości.
Mleczko pszczele powoduje że  z tych samych jaj mogą powstać pszczoły - robotnice i matki,że matka pszczela żyje 4-6 lat a robotnica 30-35 dni .Matki pszczele przez całe swoje życie karmione są mleczkiem pszczelim.

W mleczku stwierdzono ponad dwadzieścia makro i mikro elementów, m.in. miedź, magnez, potas, fosfor, żelazo, siarkę, mangan, nikiel, kobalt, krzem, chlor, bizmut, arsen. Ponadto mleczko  zawiera 24 aminokwasy, enzymy, inhibiny, hormony ( szczególnie wzrostowy ).
Mleczko jest skarbnicą witamin. Poza tym posiada właściwości bakteriostatyczne.

Wykazuje działanie wzmacniające, usuwa zmęczenie, podwyższa efektywność pracy. Polepsza samopoczucie i koncentracje.
Mleczko pszczele reguluje procesy przemiany materii.

Znalazło również zastosowanie w leczeniu schorzeń sercowo - naczyniowych oraz stanów zapalnych woreczka żółciowego, trzustki, wątroby oraz jelita grubego.

Skutecznie obniża poziom glukozy we krwi.

U chorych w podeszłym wieku mleczko pszczele poprawia apetyt, polepsza pamięć i wzrok.Obniża poziom cholesterolu w surowicy oraz wyraźnie obniża ciśnienie krwi.

Mleczko pszczele stosowane jest także w leczeniu  niewydolności nerek i nadnerczy.

Stosowane jest jako preparat wspomagający w terapii przeciwnowotworowej, jak również w leczeniu stanów zapalnych krtani, gardła, oskrzeli i płuc.

Mleczko pszczele znalazło również zastosowanie w leczeniu  schorzeń dermatologiczych, reumatycznych i okulistycznych.Stosuje się  je w leczeniu trudno gojących się ran, odleżyn, oparzeń i wrzodów.

Znacznie poprawia stan w reumatoidalnym zapaleniu oraz zesztywniającym zapaleniu stawów kręgosłupa. Skutecznie przeciwdziała artretyzmowi oraz chorobom polegającym na odkładaniu się kwasu moczowego i jego soli w stawach.

Więcej o mleczku pszczelim znajdą Państwo na stronie:

http://www.mleczko-pszczele.eu

DAWKOWANIE:
Osoby dorosłe – 1 szpatułka na dobę przez 1 miesiąc .

Przed kolejną kuracją należy zrobić 6 mies. przerwę

Przechowywanie:
w temp -15 do -20 stopni Celsjusza przez okres 2 lat,
w lodówce (-5 do -8 stopni Celsjusza)   6 miesięcy,
w temp. pokojowej - 2 miesiące. 

Więcej o mleczku pszczelim znajdą Państwo na stronie:

http://www.mleczko-pszczele.eu

 

Owoce pszczelej pracy - Miód, mleczko pszczele, propolis, pyłek kwiatowy, pierzga, jad pszczeli, wosk

Propolis, jedna z najstarszych substancji leczniczych w dziejach ludzkości, jest przetworzoną przez pszczoły żywicą roślin. Należy do najbardziej skutecznych naturalnych antybiotyków. Ma właściwości hamujące rozwój bakterii, wirusów i grzybów oraz wzmacnia system obronny organizmów. Działanie kitu pszczelego polega m.in. na aktywacji limfocytów T i limfocytów B biorących udział w systemie odpornoścowym organizmu. Zawarte w kicie pszczelim flawonoidy mają działanie przeciwzapalne, ponieważ hamują powstawanie prozapalnych prostaglandyn. Flawonoidy uśmierzają również ból hamując syntezę histaminy odpowiedzialnej za uczucie bólu.
Dowodem na lecznicze działanie propolisu są same pszczoły, które egzystują niezmiennie od ok. 42 milionów lat.

Wszystkie produkty miodowe można kupić w sklepie internetowym OryginalnePrezenty.pl

Kit pszczeli nie jest rozpuszczalny w wodzie, natomiast dobrze rozpuszcza się w spirytusie, do którego przedostają się jego składniki. Należy zwrócić uwagę, że propolis już po roku traci znaczną część swoich pozytywnych właściwości. Zalecane jest jednoczesne zewnętrzne i wewnętrzne stosowanie propolisu.

• Propolis jest zalecany jako środek profilaktyczny, zapobiegający wielu chorobom:

• uszkodzenia i choroby skóry:
  • skaleczenia, lekkie poparzenia, trądzik, owrzodzenia, wysypki i brodawki,
    • Usuwanie brodawek: brodawkę dwa razy dziennie skropić nalewką propolisową (dostępna również bez recepty w aptece). Często już po tygodniu brodawka odpada.
• pobudza odnowę komórek,
• wiąże i pomaga wydalić metale ciężkie z organizmu,
• zapobiega alergiom,
• zapobiega infekcjom dróg oddechowych, infekcjom w zatokach i zapaleniu płuc,
  • w przypadku astmy dziecięcej propolis działa wspomagająco, chociaż nie ma właściwości odczulających. Działając przeciwzapalnie w obrębie śluzówki dróg oddechowych zmniejsza skurcze w oskrzelach. Może to pozwolić na zmniejszenie dawki, a czasem również odstawienie stosowanych aerozoli.
• zapobiega infekcjom w przewodzie pokarmowym,
• zapobiega infekcjom w narządach rodnych i przewlekłym schorzeniom w przewodzie moczowym (prostata, częstomocz, moczenie nocne),
• stosowany jest przy leczeniu żylaków odbytu
• stabilizuje ciśnienie krwi (wysokie ciśnienie, niedokrwienie),
• łagodzi dolegliwości związane z klimakterium,
• zapobiega zwyrodnieniu stawów,
• wspomaga funkcję grasicy
• działa przeciwbólowo,
• ma zastosowanie przy leczeniu zębów,
• w medycynie ludowej zauważono znaczną poprawę ogólnego samopoczucia u ludzi starszych, którzy przez kilka tygodni regularnie spożywali propolis.

• Propolis w odkażaniu ran po ukąszeniu kleszcza

W czasie Międyznarodowego Konhresu Apiterapeutycznego 2004 dr M. Schuhbauer przedstawił dokumentację 400 przypadków ugryzienia przez kleszcza ze swojej praktyki lekarskiej. Po usunięciu kleszcza na ranę nakładał warstwę propolisu. Żaden z jego pacjentów nie zachorował na boreliozę, mimo, że statystycznie powinno zdarzyć się 15-20% infekcji. W oczekiwaniu na dalsze badania można przypuszczać, że propolis daje dużą szansę na uniknięcie choroby. Uwaga! Kleszcze należy jak najszybciej usuwać z ciała, ponieważ w czasie pierwszych 6 godzin zazwyczaj nie dochodzi do infekcji.

Pyłek kwiatowy zebrany i przerobiony przez pszczoły zawiera dużo aminokwasów, cukrów, biopierwiastków i witamin. Jest stosowany w:

• profilaktyce i leczeniu łagodnego przerostu prostaty

• zawarte w pyłku fitosterole hamują przerost gruczołu krokowego poprzez swoje działanie przeciwzapalne i przeciw-obrzękowe, co wtórnie zmniejsza zastój moczu;

• geriatrii,
• pediatrii,
• profilaktyce i leczeniu zaburzeń metabolicznych i schorzeń układu krążenia

• pyłek obniża poziom lipidów w surowicy krwi i wątrobie, poza tym reguluje poziom cholesterolu i trójglicerydów.

• osłabieniu wzroku

• znajdująca się w pyłku kwiatowym witamina A i ryboflawiny przy systematycznym spożywaniu pyłku wyraźnie poprawiają wzrok;

• anemii, stanach wyczerpania, niedożywienia i braku apetytu

• wysoka zawartość substancji odżywczych wpływa pozytywnie na osłabiony organizm

• kuracjach wzmacniania włosów, paznokci i poprawy wygląd skóry

• ze względu na obecność w pyłku związków siarki

• leczeniu alergii

• podawany w małych ilościach pyłek działają jak naturalna szczepionka i wzmaga aktywność systemu odpornościowego. Należy przy tym stosować pyłek z okolicznych pasiek, ponieważ ten właśnie pyłek może być przyczyną dolegliwości alergicznych. Najlepsze efekt daje kuracja przeprowadzona na kilka tygodni przed okresem pylenia. 

Wszystkie produkty miodowe można kupić w sklepie internetowym OryginalnePrezenty.pl

Pierzga jest przerobionym pyłkiem kwiatowym zmieszanym z enzymami znajdującymi się w gruczołach ślinowych pszczół. W pierzdze znajdują się wszystkie witaminy. Ponadto są one łatwo przyswajalne przez organizm ludzki.

• Mieszanka pierzgi z miodem zawiera wiele mikro- i makroelementów.

• Pierzga poprawia metabolizm kory mózgowej. Dwu-, trzymiesięczna kuracja pierzgą poprawia witalność, szczególnie u osób starszych, które mają problemy z pamięcią, czy u osób mających problemy z koncentracją.
• spożywanie pierzgi jest zalecane w przypadku niewydolności wątroby.
• Pierzgę można stosować jako produkt wspomagający propolis w leczeniu różnego rodzaju infekcji.

Mleczko pszczele jest substancją wydzielaną przez gruczoły głowowe pszczół karmicielek i służy pszczołom do karmienia młodych larw i królowej. Zawiera białka, biopierwiastki i witaminy z grupy B. Ma ono dość krótki okres przydatności. Mleczko pszczele jest dostępne w postaci liofilizowanej.

• Kurację mleczkiem, poprawiającą ogólną kondycję organizmu, najlepiej jest przeprowadzić wiosną. Raz dziennie, rano, na czczo należy zażywać niewielką ilość mleczka pod język, aby całkowicie zostało wchłonięte przez błony śluzowe. Po miesiącu kuracji zalecana jest miesięczna przerwa, a potem powtórzenie kuracji.

• Mleczko pszczele ma bardzo dobre działanie odczulające (lepsze niż żucie wosku). Może być bezpiecznie stosowane u dzieci alergicznych.
• Doskonale wpływa na poprawę pamięci i metabolizm kory mózgowej zarówno u młodzieży jak i u osób starszych.
• Stymuluje hormon wzrostu. Kuracja mleczkiem pszczelim ma wpływ na wzrost u dzieci, które słabo rosną.
• Poprawia rozwój i apetyt.
• Działa wzmacniająco, poprawia przemianę materii.
• Jest zalecane jako kuracja wspomagająca każde leczenie.

Wosk pszczeli jest wydzieliną gruczołów pszczoły miodnej. Zawiera niewielkie ilości pyłku i miodu. Wosk pszczeli może być bez szkody przechowywany przez rok w ciemnym i suchym miejscu.

• Żucie wosku pszczelego w leczeniu kataru siennego

• Małe ilości pyłku i miodu zawarte w wosku pszczelim działają jak substancja homeopatyczna, która leczy chorobę niewielkimi dawkami trucizny. Alergicy i osoby cierpiące na typowy katar sienny, czyli uczulenie na pyłki traw, powinny na miesiąc, dwa przed rozpoczęciem okresu pylenia (styczeń, luty) dwa razy dziennie po 10 - 15 minut żuć małe kawałki (1 cm x 1 cm) wosku pszczelego. Żucie wosku powoduje mieszanie się tych substancji ze śliną, a poza tym podczas tej czynności uwalniają się olejki eteryczne, które stymulują układ oddechowy. Kuracja ta oczyszcza komórki sitowe zatok.

Preparaty zawierające pszczeli jad są stosowane są m.in. w chorobach reumatycznych.

Wszystkie produkty miodowe można kupić w sklepie internetowym OryginalnePrezenty.pl

Produkty miodowe w walce z rakiem

Te owady produkują propolis, ochronną substancję przypominającą kit. Naukowcom udało się wyodrębnić z niej składnik, który można wykorzystać w terapii nowotworów.

Propolis to żywiczna substancja, którą owady pokrywają wnętrze ula. Jej skład jest bardzo złożony, jednak wśród tysięcy związków chemicznych wiele ma właściwości lecznicze. Chronią one pszczoły przed bakteriami, grzybami i wirusami. To dlatego medycyna tradycyjna od wieków wykorzystuje propolis do leczenia wielu chorób. Teraz naukowcy znaleźli kolejną zaletę propolisu. Jeden z jego składników hamuje rozrost nowotworów prostaty.

Komórki rakowe przestają się namnażać. Uczeni mają nadzieję, że w połączeniu z lekami onkologicznymi pozwoli to znacznie zwiększyć przeżywalność osób z rakiem prostaty. Niewykluczone, że również inne guzy nowotworowe są wrażliwe na składnik pszczelego kitu.Propolis warto stosować w schorzeniach układu pokarmowego i moczowego. Poza tym chroni on przed miażdżycą. To nie koniec zalet. Maści z kitem pszczelim pomagają w bakteryjnych i grzybiczych zakażeń skóry, odleżyn i owrzodzeń.

Skąd biorą się cudowne właściwości miodu Manuka? Jak powstaje miód Manuka?

Miód pozyskiwany jest dziś z bardzo wielu roślin, ale tylko miody z kwiatów drzewa Manuka mają wyjątkowe właściwości lecznicze. Co ciekawe, miodu regularnie używali żołnierze podczas drugiej wojny światowej właśnie jako środek przeciwbakteryjny, a więc robiono z niego okłady na rany. Później jednak miód został zapomniany na wiele lat jako środek zdrowotny i obecnie na nowo ludzie odkrywają jego niesamowite właściwości.

Miód Manuka pozyskiwany jest z dość rzadkich krzewów manuka, które występują jedynie na terenie Nowej Zelandii oraz nielicznie w Australii. Kwitnienie tego krzewu trwa jedynie 4 tygodnie przez co miód ten można uznać za wyjątkowo cenny. Krzewy Manuka niekiedy nazywane są także drzewami, gdyż niektóre z nich mogą osiągać wysokość nawet 15 metrów.

Właściwości zdrowotne jakie wykazują krzewy manuka były wykorzystywane już przez aborygenów. Zauważyli oni, że wywar z liści bądź kory tego drzewa jest doskonały na bardzo wiele różnorodnych dolegliwości. Świat dowiedział się o tych wspaniałych właściwościach dopiero dzięki wyprawie kapitana Cook'a do Nowej Zelandii, który z liści krzewu manuka zaparzał sobie herbatę. Miody Manuka zaczęto produkować w XIX wieku, a konkretnie w latach trzydziestych. Nowa Zelandia stała się dzięki temu największym producentem tego niesamowitego miodu.

Miód Manuka jest obecnie znany na całym świecie, a zdrowotne właściwości drzewa manuka jakie zawiera w sobie, wykorzystywane są w wielu przypadkach. Unikalny miód Manuka opinie na całym świecie ma doskonałe, ale o ich niesamowitych właściwościach świadczy specjalny certyfikat MGO, który dowodzi bardzo wysokie stężenie substancji potęgującej zdrowotne działanie tego miodu.

Myślę, że przekonałeś się już do tego, że miody Manuka to same kaorzyści dla Ciebie. Jeśli jednak nie jesteś przekonany co do tego gdzie kupić miód Manuka to pamiętaj, że tylko w sklepie OryginalnePrezenty.pl czeka na Ciebie produkt najwyższej jakości, którego oryginalność jest stosownie poświadczona.

Miód - ile możemy spożywać miodu dziennie?

Miód pszczeli jest to produkt spożywczy o właściwościach leczniczych, wytworzony przez pszczoły z nektaru lub ze spadzi.
Dzielimy na nektarowy zwany kwiatowym, oraz spadziowy.
W mojej pasiece pozyskuję głównie miód kwiatowy, zdarza się również domieszka spadzi jeżeli są korzystne warunki jej wystąpienia.

Skład miodu

- woda 16-20℅
- cukry proste /glukoza i fruktoza/ ok. 75℅
- kwasy organiczne /jabłkowy, cytrynowy, mlekowy, glukonowy, mrówkowy,
szczawiowy / ok. 1℅
- enzymy /amylaza, inwertaza, oksydaza glukozy, lizozym, katalaza/
- białka /globulin, albumin/ ok. 0,34℅
- witaminy A, B₁, B₂, C, PP
- mikroelementy: fosfor, potas, żelazo, magnez, wapń ok. 0,35℅

Jakie są dawki kuracyjne miodu?
Spożywanie miodu jest zalecane według następujących dawek:
-niemowlęta 7 gram dziennie
-dzieci do 16 lat 10-50 gram dziennie
-dorośli 50-100 gram dziennie
Łyżka miodu to około 20 gram.
Łyżeczka miodu to około 10 gram.

Czy miód mogą spożywać diabetycy?
Nie mogą bez konsultacji z lekarzem. Miód zawiera cukry proste: glukozę i fruktozę, oraz nieco różnych wielocukrów.
W "Przeglądzie Pszczelarskim" 4/06 ukazał się artykuł lekarza medycyny prof. Karstena Münstedta i diabetologa dr. Daniela Wintera pod tytułem "Czy cukrzycy mogą spożywać miód?" przedstawiający nowe wyniki badań nad miodem.
Część diabetologów uważa miód jedynie za skoncetrowany ok. 75% roztwór cukrów (glukozy, fruktozy i innych). Spożycie miodu ma powodować szybką i wysoką koncentrację cukru w krwioobiegu. Lepszym rozwiązaniem ma być spożywanie węglowodanów złożonych w postaci mąki, ziemniaków, chleba, ryżu.
Jedna z prac naukowych nie potwierdza tego poglądu. Badania poziomu cukru we krwi po spożyciu 25 gram węglowodanów w różnych fomach wykazały, że poziom ten był dla miodu niższy niż dla ryżu, chleba, ziemniaków, jabłek, oraz dużo niższy niż dla glukozy, fruktozy, maltozy.
Okazuje się, że spożycie czystych składników z jakich składa się miód prowadzi do szybkiego wzrostu poziomu cukru we krwi, natomiast z nieznanych powodów spożycie takiej samej ilości miodu do takiego wzrostu nie prowadzi. Czekamy na dalsze badania!

Jaka jest kaloryczność miodu?
Miód jest produktem wysokokalorycznym. 100 gram miodu dostarcza 315 kcal. Dla porównania 100 gram cukru dostarcza 400 kcal. A więc zastępujmy cukier miodem.

Czy można być uczulonym na miód?
Tak, zdarzają się ludzie uczuleni na miód. Takie osoby po spożyciu miodu mogą mieć nudności, biegunkę, wymioty, wysypkę i inne dolegliwości uczuleniowe. Osoby uczulone nie powinny spożywać miodu bez konsultacji z lekarzem. Dokładnie mówiąc, nie ma uczulenia na miód, tylko na jakiś składnik miodu, najczęściej pyłek określonej rośliny, występującej w rejonie pasieki i dostający się do miodu. Stąd też, miód takiego samego gatunku, ale pochodzący z innej pasieki (gdzie nie występuje ta roślina) uczulenia nie wywołuje.


Właściwości miodu

- antybiotyczne działanie powodujące zahamowanie rozwoju drobnoustrojów, rozcieńczenie miodu wodą powoduje wzrost działania antybiotycznego. Największe rozcieńczenia miodu hamujące wzrost gronkowca złocistego określa aktywność antybiotyczną miodu w skali od 0 do 5.

- korzystnie wpływa na układ nerwowy, systematyczne spożywanie obniża napięcie nerwowe, uspokaja, wzmaga pracę umysłową, zwalcza migrenowe bóle głowy, chroni przed stresem, glukoza zawarta w miodzie przyczynia się do prawidłowego funkcjonowania układu nerwowego,

- zwiększa odporność na zakażenia i infekcje oraz ma działanie przeciwzapalne


- ma zastosowanie w leczeniu dróg oddechowych, układu krążenia, układu pokarmowego, wątroby, układu nerwowego, chorób wewnętrznych i zewnętrznych.

- miód ulega krystalizacji jest to naturalna cecha miodu, krystalizacja następuje w różnym terminie od miodobrania, najszybciej krystalizują miody rzepakowe i wielokwiatowe, długo nie krystalizują miody akacjowe, gdyż osiadają większą zawartość fruktozy.
- krystalizacja nie pogarsza jakości miodu

- płynność miodu można przywrócić poprzez jego ogrzewanie, jednak ogrzanie miodu powyżej 40℅ pogarsza jego właściwości, a doprowadzenie miodu do płynności poniżej tej temperatury jest bardo trudne.

By skrystalizowany miód nie by kłopotliwy w spożywaniu, w mojej pasiece miód poddawany jest kremowaniu. Kremowanie miodu polega na mechanicznym mieszaniu specjalnym mieszadłem w okresie kiedy miód przechodzi okres krystalizacji. W tym czasie powstające łańcuchy kryształów zostają rozbite, skrystalizowany miód staje się miękki, łatwo daje się pobierać i smarować na chleb lub inne pieczywo. Daje to gwarancję że miód nie był ogrzewany, jego wartości nie zostały zniszczone wysoką temperaturą.

Miodu nie należy spożywać w przypadku:
- uczulenia występującego po spożyciu miodu, objawiającego się wysypką, pokrzywką itp.
- po spożyciu miodu występują biegunki, nudności, wymioty, ą to bardzo rzadkie przypadki kiedy organizm nie toleruje miodu.

Wszystko co warto wiedzieć o miodzie i produktach miodowych

Miód znany jest człowiekowi jako lekarstwo i przysmak od czasów starożytnych. Wciąż prowadzi się nad nim badania, ale dotychczas wyszczególniono w nim już ponad 300 różnych witamin, minerałów, enzymów i aminokwasów. Miód zawiera m.in. magnez i potas, jest także naturalnym konserwantem (sam nigdy się nie psuje), antybiotykiem, ma działanie antyseptyczne, a przy tym zapewnia naturalną, łatwo przyswajalną słodycz, z powodzeniem zastępując niepożądany w diecie cukier.

Witaminy w miodzie

Jest on jedną z najcenniejszych substancji odżywczych, jaką dostaliśmy od natury. Prawie 80% to cukry proste, łatwo przyswajalne przez nasz organizm. Zawiera również kwasy, enzymy, białko, substancje bakteribójcze (inhibinę) oraz wodę. Mam również witaminy, głównie z grupy B, ale i A, C, K, wszystkie aminokwasy oraz makro i mikroelementy (żelazo, magnez, kobalt, mangan). Warto nadmienić, że niezwykle cenne w miodzie jest żelazo, bo choć jest go mało, to występuje w bardzo dobrze przyswajalnej formie.

Działanie antybakteryjne miodu zostało potwierdzone setkami badań. Dowiedziono, że miód hamuje rozwój ok. 60 gatunków bakterii, w tym Gram+ i Gram-, wielu grzybów, paciorkowców oraz wirusów. Prowadząc badania nad gronkowcem złocistym (odpowiedzialnym m.in za infekcje zatok) naukowcy odkryli, że miód zwalcza go skuteczniej niż większość antybiotyków i radzi sobie nawet ze szczepami antybiotykoodpornymi. A co najważniejsze, czyni to wszystko w sposób całkowicie naturalny.

Naturalny miód lipowy - Gospodarstwo Pasieczne ŁYSOŃ

Prawdziwy czy nie? Oto jest pytanie!

Jak poznać, czy miód jest zafałszowany? W warunkach domowych jest to trudne. Można przeprowadzić próbę. Kropla prawdziwego miodu nie będzie się toczyć po wygładzonej powierzchni, jak to ma miejsce z kroplą miodu zafałszowanego. Jeśli dodano do niego np. syrop ziemiaczany lub melazę, to nie ulegnie on krystalizacji. Do rozpoznania prawdziwości miodu przyda sie nam również zdrowy rozsądek. Biorąc pod uwagę szybki czas krystalizacji, kupując jesienią płynny miód z pożytku wiosennego, powinniśmy się głęboko zastanowić, jak to w owgóle możliwe.Warto też kupować miód od znanych, najlepiej lokalnych producentów, a szerokim łukiem omijać półki w wielkich sklepach, gdzie jakość i pochodzenie miodu często pozostawiają wiele do życzenia.

Miód mogą spożywać wszyscy członkowie rodziny, w tym dzieci już po pierwszym roku życia. Do diety najmłodszych domowników należy wprowadzać go stopniowo, obserwując, czy nie pojawią się oznaki uczulenia. Jeśli tak się nie stanie, miód może na stałe, w niewielkich ilościach zagościć w diecie dziecka.



Należy wiedzieć o miodzie, że:

• może uczulać,
• nie można go podawać dzieciom poniżej pierwszego roku życia (spożycie występującej w miodzie bakterii Clostridium botulinum może spowodować u niemowląt chorobę zwaną Botulinizmem),
• jest źródłem cukrów prostych (glukoza i fruktoza), do których nie należy przyzwyczajać dziecka,
• jest wysokokaloryczny.

Przyglądaj się miodowi

Trzeba wiedzieć, że każdy prawdziwy, krajowy miód ulega krystalizacji. Krystalizacja jest oznaką jego wysokiej jakości. Sprawia to duża zawartość cukru. Czas krystalizacji jest różny i zależy od rodzaju miodu i pożytku, z jakiego został wyprodukowany, a także od stopnia dojrzałości miodu. Sama krystalizacja nie zmienia składu i właściwości miodu. Pamiętajmy, że pod wpływem dużej temperatury miód staje się ponownie płynny. Jednak powyżej 42 stopni, zabijane są w miodzie jego najważniejsze elementy - enzymy i inhibiny. Nie należy więc dodawać go do gorących napojów, ale łączyć z już przestudzonymi.

Miód dojrzały, świeżo odwirowany z plastrów, jest gęstą cieczą, którą cechuje pewna lepkość. Ciężar właściwy (gęstość) miodu waha się, w zależności od procentu zawartej w nim wody od 1,380 do 1,450 mg/m3.
Świeży miód tzw. patoka jest płynnym przesyconym roztworem cukrów i dlatego po pewnym czasie zaczyna przechodzić w fazę stałą, czyli krystalizować. Szybkość krystalizacji miodu zależy od stopnia przesycenia, tzn. stosunku glukozy do fruktozy w miodzie i od temperatury otoczenia. Im większa jest zawartość cukrów w miodzie oraz mniejszy procent wody tym szybciej miód krystalizuje. Miód skrystalizowany można upłynnić przez trzymanie go w podwyższonej temperaturze, która nie powinna przekraczać 45 stopni C. Wyższa temperatura będzie powodować niszczenie aktywności inhibinowej (bakteriostatycznej) oraz eliminowanie enzymów, hormonów
i innych substancji występujących w miodzie.
Miód pszczeli zawiera dużo cukrów takich, jak: glukoza i fruktoza. Glukoza z miodu już w czasie przemieszczania się przez przewód pokarmowy przechodzi bezpośrednio do krwi.
Fruktoza przechodzi do wątroby i jest odkładana w postaci glikogenu. Obecna w miodzieacetylocholina obniża ciśnienie i poprawia krążenie krwi.
Cholina znajdująca się w miodzie wywiera działanie ochronne na wątrobę, zwłaszcza przy zatruciach. Jony metali zawarte w miodzie takie, jak: magnez, kobalt i żelazo stymulują produkcję czerwonych ciałek krwi. Miód obniża toksyczne działanie alkoholu, nikotyny, a także używek, takich, jak, kawa czy herbata.
Lekarze zalecają systematyczne spożywanie miodu przez mieszkańców wielkoprzemysłowych aglomeracji oraz pracowników narażonych na kontakt z metalami ciężkimi.

Doktor Stojko proponuje spożywanie miodu według następujących dawek:
- niemowlęta – 7 g dziennie miodu w dwóch dawkach,
- dzieci od 4 do 6 lat – 10-40 g miodu dziennie w dwóch dawkach,
- dorośli – 40-60 g miodu dziennie  w dwóch dawkach.
Profilaktycznie zaleca się stosowanie dolnych dawek miodu, a leczniczo górnych.
U ludzi chorych w zależności od przebiegu choroby miód może być przyjmowany z odpowiednimi lekami:
- aby wzmocnić organizm w jego walce z zarazkami,
- aby ułatwić asymilację i trawienie innych środków spożywczych,
- przy niedoczynnościach, osłabieniach, w stanach wyczerpania fizycznego, szczególnie u dzieci, które bardzo dobrze reagują na miód.

W miodzie, który pszczoły znoszą do ula znajdują się w niewielkich ilościach olejki eteryczne i flawonoidy, pochodzące z nektaru i propolisu.
Na przykład na obszarze województwa lubuskiego pszczelarze pozyskują miód rzepakowy, miód akacjowy, miód lipowy, miód gryczany, miód wielokwiatowy, miód wrzosowy i miód ze spadzi liściastej.
Miody te mają swój specyficzny smak oraz różnorodną barwę.
Miody wiosenne wykazują niewielką kwasowość. Charakteryzują się stosunkowo niską aktywnością enzymów. Miody te są także ubogie w sole mineralne.
Miód akacjowy wyróżnia się wyższą zawartością sacharozy – średnio 7,7%, miód z sadów – średnio 4,3, a miód rzepakowy – 1,0%.
O jakości kupowanego miodu możemy się przekonać tylko po jego przebadaniu laboratoryjnym.
Polska norma na miód pszczeli PN-88/A-77626 stawia miodom wysokie wymagania fizykochemiczne:
- zawartość wody w miodzie nie może być wyższa niż 20%. W praktyce nie powinna przekraczać 17-18%, wtedy mamy pewność, że miód nie będzie fermentował;
- zawartość cukrów redukujących nie powinna być niższa: dla miodów nektarowych 70%, dla miodów nektarowo-spadziowych – 65% i dla miodów spadziowych – 60%.
Miód uważany jest za stabilny produkt, który nie wymaga specjalnej obróbki przed spożyciem.
Miód nie jest on podatny na rozwój mikroorganizmów, z wyjątkiem drożdży, kiedy zawiera więcej niż 17% wody.
Długie przechowywanie miodu powoduje stopniowy zanik zapachu, powolne ciemnienie oraz zmianę jego smaku.
Zmiany te zachodzą bardzo powoli i możemy je zauważyć po kilku latach przechowywania.

Czy można domowym sposobem wykryć zafałszowanie miodu?

W praktyce nie ma prostych sposobów na wykrycie zafałszowania miodu sacharozą, skrobią, dekstrynami, syropem ziemniaczanym, sztucznym miodem czy melasą.
Na każdy rodzaj zafałszowania trzeba wykonać oddzielną próbę.
Chcąc sprawdzić zafałszowanie miodu trzeba posłużyć się metodami laboratoryjnymi. W związku z tym, że w supermarketach znajdują się duże partie letniego miodu, bardzo często niewiadomego pochodzenia, radziłbym ostrożność przy zakupach.


Żródło: internet, wikipedia, strony pszczelarskie i blogi, opracowanie własne